F. Chopin i.... Polonez As–dur op. 53 -
dzieło, którego chwały głosić nie potrzeba...
Fryderyk Franciszek Chopin – najwybitniejszy polski kompozytor i pianista, urodził się we wsi Żelazowa Wola w powiecie Sochaczewskim. 
Za dzień urodzin kompozytora rodzina i on sam uznawali dzień 1 marca 1810 roku, jednak w metryce chrztu sporządzonej w kościele parafialnym w Brochowie widnieje data 22 lutego. Rozbieżność ta do dnia dzisiejszego nie została ostatecznie rozstrzygnięta, choć współcześnie pierwszeństwo oddaje się dacie obchodzonej przez samego kompozytora i jego najbliższych.
Fryderyk Chopin przyszedł na świat w dworku będącym posiadłością hrabiów Skarbków, u których funkcję guwernera pełnił w tym czasie spolonizowany Francuz, przybyły do Polski w 16 roku życia i tu osiadły Mikołaj Chopin (1771–1844) – ojciec kompozytora.
Mikołaj Chopin do tego stopnia zasymilował się w nowej ojczyźnie, iż w 1794 roku wziął udział w insurekcji kościuszkowskiej (najprawdopodobniej w obronie Warszawy) i nigdy z Polski nie wyjechał. Zajmował się główne edukacją młodzieży szlacheckiej – jedną z jego wychowanek była Maria Łączyńska, słynna później jako Pani Walewska.
Dzieciństwo. Od najwcześniejszych lat życia Fryderyk miał styczność z muzyką. Matka grała na fortepianie i śpiewała, ojciec towarzyszył na flecie i skrzypcach, siostra Ludwika od najmłodszych lat wykazywała talent muzyczny i uczyła się gry na fortepianie. Atmosfera domu rodzinnego była ciepła i serdeczna. To właśnie dom – prowadzony przez rodziców starannie, według najlepszych wzorów polskiej arystokracji – pozostanie dla Chopina symbolem spokoju, bezpieczeństwa i miłości, swoistą arkadią wcześnie utraconą, która miała pozostać w świadomości kompozytora przez całe jego dorosłe życie.
Więcej tutaj:
Link
https://www.facebook.com/adam.chlastawa
Jest ważnym symbolem polskości oraz jednym z najbardziej znanych polonezów Chopina. Należy do najważniejszych dzieł w repertuarze fortepianowym.
Polonez As–dur, skomponowany został w Nohant, przeznaczony jest wyłącznie do słuchania. Ma kształt i charakter heroicznego poematu. Jest bliższy balladom niż tańcom, chociaż puls i wigor, a przede wszystkim majestatyczność poloneza wciąż wyraźnie z niego bije.
Takty wstępne, zapowiadające wejście poloneza, mają rozmach i gest, zarazem dostojność i siłę przebicia. W temacie poloneza (głównym, inicjalnym, tym, który pozostaje w pamięci) brzmi siła, upór i dążenie wzwyż.
Chopin każe grać go forte i maestoso. Siłę dają oktawy basu, upór stwarza notoryczne powtarzanie frazy inicjalnej. Dążenie wzwyż wyniesie – za moment – ów buńczuczny i dumny temat wzwyż klawiatury i w sferę brzmienia pełnego, absolutnego. Nawet sostenuto – niosące zazwyczaj moment wytchnienia - nie zwalnia z napięcia. Zaledwie nieco powstrzymuje pęd narracji.
Uderzeniem siedmiu akordów fortissimo w niespodziewanym tu E–dur – wprowadza nas Chopin w przedziwny, niemal balladowy świat tria, partii centralnej utworu.
Niezapomniane wrażenie sprawia prosty efekt fanfar rozbrzmiewających zrazu z oddali – na tle miarowych oktaw basu. I dopiero po osiągnięciu szczytu i pełni brzmienia odezwie się na moment ton liryczny. A potem, jak można się było spodziewać, wraca polonez w swej dumnej, heroicznej pełni, zwieńczony niewątpliwie zwycięską kodą.
Artur Hedley nazwał Poloneza As–dur op. 53
„dziełem, którego chwały głosić nie potrzeba”.
Jachimecki uznał za
„najdoskonalszy utwór w historii gatunku”.
Hugo Leichtentritt wyraził swój podziw słowami:
„Wszystko, co pod względem blasku, dostojeństwa, siły i entuzjazmu tkwi w polonezie – zostało w arcydziele tym wyrażone w sposób najbardziej porywający z możliwych”.
Biografia Chopina:
Link